Αλέπης, Κούλης

(Αρεόπολη Μάνης 1903 – 1986). Λογοτέχνης. Σπούδασε στη φιλοσοφική και τη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, σταδιοδρόμησε όμως ως δημόσιος υπάλληλος στο υπουργείο Οικονομικών. Παράλληλα, ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία. Έγραψε ποιήματα, ενώ αξιόλογο είναι και το μεταφραστικό έργο του. Στα γράμματα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1931 με την ποιητική συλλογή Ερημικοί περίπατοι. Ακολούθησαν οι συλλογές: De profundis (1937), Στον ίσκιο της αγάπης (1948), Χρυσές μνήμες (1959), Το χρονικό της ζωής μου (1963, αυτοβιογραφία), Ποιήματα (1968). Από τη μεταφραστική εργασία του ξεχωρίζουν: Μήδεια του Ευριπίδη (1933), Αρμένικη Μούσα (1938, Ανθολογία Αρμενίων Ποιητών), Ηλέκτρα του Ευριπίδη (1944), Η μητέρα του Χριστού (του Ιταλού ποιητή Νοβάρο, 1962), Τα εικοσιτέσσερα σονέτα (της Γαλλίδας ποιήτριας Λουίζας Λαμπέ, 1961), Άνθη από κήπους ξένους (ποιήματα διαφόρων Γάλλων, Ιταλών και Αρμενίων, 1964) κ.ά. Οι στίχοι του είναι επηρεασμένοι από τον Καρυωτάκη και διακρίνονται από έναν αυθόρμητο λυρισμό, απογοήτευση και απελπισία, αλλά και από ρομαντισμό και λεπτή ευαισθησία.